പച്ചയായിരുന്നു എന്നൊരിലപോലും പറയില്ല

 ഇലഞരമ്പിലൂടെ

 ഒഴുകിയിരുന്ന ഒരു പുഴയുണ്ടായിരുന്നു,

 അങ്ങിനെയൊരു കവിത എഴുതിത്തുടങ്ങിയതാണ്,

 അപ്പോൾ  ആരെയും ആശങ്കപ്പെടുത്തിയേക്കാമെന്ന പോലെ

 പുഴ വഴിമറക്കുകയോ ഭാഷ മാറിപ്പോവുകയോ ചെയ്തു.

 അപ്പോഴത്തെ ഭാഷയിൽ

 എഴുതുകയല്ലാതെ

 കവികൾക്ക് മറ്റു മാർഗമുണ്ടായില്ല.

 നിറം മാറിപ്പോയ പച്ചകളെ

( മറന്നുപോയ ഭാഷയിലെ

മറന്നുപോയ കവിതയെ

പിന്നെയാരും കവിത എന്നുവിളിക്കില്ല,

അല്ലെങ്കിൽത്തന്നെ കാറ്റത്ത് ഇലകളെന്തെല്ലാം പറയുന്നുണ്ടാവും,

ഒരു കാറ്റും ഒരിക്കലും തടഞ്ഞുവെക്കപ്പെടുകയില്ല,

വരും കാറ്റുകളെ, ഇലകളെയിളക്കി മരമോ കാടോ

ഒന്നുമാ ഭാഷയിൽ‌പ്പിന്നെ ഒന്നും പറഞ്ഞേക്കില്ല,

ഓ, എന്തിനാണു പിന്നെയും പിന്നെയും )

പിന്നെയാരും പച്ച എന്നുവിളിച്ചതുമില്ല,

ഇതാണ് പച്ച ഇതാണ് പച്ച

ഇതാണ് ഇതാണ് ഇതാണ് കവിത

എന്നാരോടാണ് പറയാനാവുക.  

ഏതുമരത്തിന്റേതാണ്, ഏത് ഭാഷയിലേതാണ്

ഏതമ്മയാണ്, ഏതുകുഞ്ഞാണ്, ഏതു നിലവിളിയാണ്

മറന്നുപോയ സർവ്വം, ഓർമ്മിക്കാനൊരു അടയാളവാക്കുപോലും തന്നില്ല,

പുഴകൾക്കുള്ളിലൊരു ബാഷ്പം പോലും ബാക്കിയായില്ല,

കാ‍ടുകൾ എത്രഗൂഡമെന്നാരോർത്തു,

അത് കാടുകൊണ്ടെഴുതാതെയെങ്ങനെയാരെഴുതും

ഒരിലപോലുമെഴുതില്ല, കൊഴിയും

ഒരു പക്ഷെ

നിലവിളികൾ പോലും കേട്ടാലറിയാത്ത ഒരു മരത്തിൽനിന്ന് കൊഴിഞ്ഞതിനാലാവാം,

പല ഭാഷകളിൽ ഒരേകവിതയെഴുതി ഒന്നിലും വായിക്കപ്പെടാതെപോവുന്നത്.