ഇലമുളയ്ക്കുമ്പോൾ മൌനത്തിന് ചില വാക്കുകൾ തോന്നും

എഴുതി മുഴുമിക്കാതെ

കീറിപ്പറിച്ചെറിഞ്ഞ വിവാഹക്ഷണക്കത്തിലെ

മൌനത്തിൻ നിഴലുകളിലാണ് കടൽ.

വാതിലുകൾ താഴിട്ട

ജാലകപ്പഴുതുകൾ ചേർത്തടച്ച

 പ്രണയഗേഹത്തിലെ വിരുന്നുമേശയിൽ

ഹൃദയത്തിന്റെ കോപ്പയിലെ ഒടുവിലെ വിഷത്തുള്ളിക്ക്

ഒരായുസ്സിന്റെ ദാഹമുണ്ട്;

നീ ചുംബിക്കുക-

ഉഷ്ണവും  ഉച്ചക്കാറ്റും വറ്റിയ

പുഴയുടെ ഞരമ്പിലെ അവസാനത്തെ കാലടിയിൽ

അറ്റുപോയ വേരിൽനിന്നും ഒറ്റയ്ക്കുമുളച്ചൊരില ആകാശത്തോളം.

ഓ വെറുതേ വെറുതേ വെളിച്ചത്തെ പുണർന്ന് പുണർന്ന്.

കടലിൽ മുങ്ങിയ വീടേ

തിരകളാൽ തിരമേലെഴുതും കടലിൻ നഷ്ടഭീതികളിൽ

വാക്കില്ലായ്മയുടെ മുനവച്ച മൌനത്തിൻ മരണക്കനിവിൽ

പ്രാണനിറ്റുന്ന മഴയുടെ മഷിപടരുമ്പോൾ

വാക്കുകളേ, ഒറ്റയ്ക്കല്ല ഒരിലയും അതിന്റെയാകാശവും.

ഓർമ്മകളില്ലാത്ത ഓളങ്ങളിലാണൊരു പിടച്ചിൽ

അത്രയൊന്നുമില്ലെങ്കിൽക്കൂടി

ഒരാളാഴത്തിലൊരോളം തിങ്ങിനിന്നിരുന്നു.

അത്രയും പൂഴ്ന്നൊരു തിര മെല്ലെത്തൊട്ടിരുന്നു.

ഓർമ്മയാലെഴുതിമായ്ച്ചപോലൊരുതിര

അതേ തിര ചുഴിഞ്ഞു ചുഴിഞ്ഞുപോയിരുന്നു.

ഉയിർപ്പാട്ടുകളുടെ ഉടലൊഴുക്കിലൊരു സങ്കടപ്പാട്ടുംകേട്ട്

അതേ നിലാവിന്റെ നനഞ്ഞ തോർത്തും ചുറ്റി

നീന്താനിറങ്ങിയതാണ് മീൻ കുഞ്ഞുങ്ങൾ പിറന്നപടി,

പിറന്നനാൾ മുതൽ.

കണ്ടുവോ നിങ്ങളറബിക്കടലിനെയെന്നാരാനും ചോദിച്ചാലോ

ചെറുചുണ്ടുകൾ മെല്ലെപ്പിളർത്തിനൂണ്ടിറങ്ങും

 ആഴങ്ങളിലെങ്ങോ

ഞങ്ങടെ

കിനാവുണ്ടൊരു

തിരയതിലൊളിച്ചിട്ടുണ്ട് ,

നിങ്ങളിനി ചത്തേക്കൂ

നിങ്ങളെന്തേ പിടയ്ക്കുന്നു.

ആഴത്തിലേക്കു ചുഴിഞ്ഞതോ,

 ചെളിയിൽനിന്ന് നൂണ്ടുകൊള്ളിയാൻപ്പാച്ചിലായ്,

തലയ്ക്കുമേലേയ്ക്ക് കുതിച്ചൊരോളത്തിനു മറുതിരനൂണ്ടതോ,

പെട്ടിടാമൊരിക്കൽ,

പിടയ്ക്കാം,

ഓർമ്മകളെങ്ങോട്ടൊഴുകിയാലെന്ത്

അത്രയൊന്നുമില്ലെന്നേ

ഒരാളാഴത്തിലൊരോളം തിങ്ങിനിന്നിരുന്നു,

പിന്നെ, അത്രയും പൂഴ്ന്നൊരു തിര മെല്ലെത്തൊട്ടിരുന്നു,

അതേ തിര ചുഴിഞ്ഞുചുഴിഞ്ഞുപോയിരുന്നു,

അതേ നിലാവിൻ തുണി നനച്ചുപിഴിഞ്ഞുടുത്തിരുന്നു,

കിനാവുണ്ടൊരു തിരയിലതൊളിച്ചിട്ടുണ്ട്,

നിങ്ങളിനി ചത്തേക്കൂ, നിങ്ങളെന്തേ പിടയ്ക്കുന്നു.

ഒരു മുറിയുടെ ഓർമ്മ എന്ന നിലയിൽ ജനാല തുറക്കുമ്പോൾ

| ഒരു മുറിയുടെ ഓർമ്മ എന്ന നിലയിൽ ജനാല തുറക്കുമ്പോൾ |

മുറി

ഉറക്കം വരാതെ വീട്ടിൽനിന്നിറങ്ങിനടന്നാലെന്തെന്ന് നിനച്ചു.

പക്ഷെ

ഒരു മുറിയുടെ ഓർമ്മ എന്ന നിലയിൽ ജനാലയ്ക്കറിയാം;

മുറി ജനാലയ്ക്കപ്പുറം തൂങ്ങിമരിച്ചതാണ്

പണ്ടേയ്ക്കുപണ്ടേ

ആ നിലയ്ക്ക് മുറിയുടെ ഓർമ്മപ്പുസ്തകമാണീ ജനാല.

അല്ലെങ്കിലും

പൂവില്ലാപ്പൂക്കാലമേ

മഴയില്ലാത്തിടവമേ

വെയിലില്ലാവേനലേ

പാതിവഴിമടങ്ങുമ്പോൾ

എത്ര ഓർമ്മകളാൽ ചില്ലുമൂടിയിങ്ങനെ മരവിച്ചാലും

ജനാലപ്പാളികളായിങ്ങനെ

ഒരു വാക്കിന്റെ ഇങ്ങേക്കരയിൽനിന്ന്

മറുവാക്കിന്റെ അങ്ങേക്കരയിലേക്ക്

ജലയാനങ്ങൾ പോലെ നോട്ടങ്ങൾ നീന്തുന്നുണ്ട്.

അതുകൊണ്ടു മാത്രം തുറന്നടഞ്ഞ്

കാറ്റത്ത് ചില ജനാലകൾ.

കാറ്റിൽ നിന്നൊരു പാട്ടു കേട്ടു പഠിച്ചിട്ടുണ്ട് .

കൊഴിഞ്ഞ പകലുകളുടെയും പൂക്കളുടെയും പാട്ട് ..

 ഓർമ്മകൾ അടർന്നില്ലാതായ മരങ്ങൾ , സൂര്യനെചുംബിച്ച് , തീ വിഴുങ്ങിക്കാത്തിരുന്നപ്പൂമൊട്ടുകൾ ,

വിത്തിനുള്ളിൽ നിന്നേ സൂര്യനെ നുണഞ്ഞ പച്ച നാവുനീട്ടി , നിലാവിന്റെ വേരുകൾ കൊണ്ട് വീട്ടിലേക്കുള്ള വഴി തിരഞ്ഞുതിരഞ്ഞ് ,

നീ കാത്തുനിന്ന 

മഴ നനഞ്ഞുനനഞ്ഞു , ഒഴുകിയില്ലാതായൊരു പുഴയുടെ ഓർമവഴിയിൽനിന്നും ,

ചിതകൊളുത്തിനിന്ന പകലുകൾ കടന്ന് രാത്രി വരുന്നു.

ഒന്നും മിണ്ടിയില്ലെങ്കിലും എന്റെ അരികിലിരിക്കൂ ,

ഓർമ്മയിലെങ്കിലും എന്നെ പുണർന്നുചുംബിക്കൂ..

മഴയുടെ മരതക വിത്തിൽനിന്നും ,

വിത്തിനുള്ളിൽ നിന്നേ സൂര്യനെ നുണഞ്ഞ പച്ച നാവുനീട്ടി , 

നിലാവിന്റെ വേരുകൾ കൊണ്ട് വീട്ടിലേക്കുള്ള വഴി തിരഞ്ഞുതിരഞ്ഞ് ,

വിത്തിനുള്ളിൽ നിന്നേ സൂര്യനെ നുണഞ്ഞ പച്ച നാവുനീട്ടി , 

നിലാവിന്റെ വേരുകൾ കൊണ്ട് വീട്ടിലേക്കുള്ള വഴി തിരഞ്ഞുതിരഞ്ഞ് ,

 നിന്നെക്കുറിച്ചുള്ള കവിതകൾ ഞാൻ കൂട്ടിയിട്ടു കത്തിക്കുന്നു .

എന്നെക്കണ്ടതിനു ശേഷം നീ കവിതകൾ ഇഷ്ടപ്പെടുന്നില്ല .

മഴ പെയ്യുന്നു .

ഈ നഗരം ഒരു ശരീരമാണ്.
ഈ കടൽ അതിന്റെ ഹൃദയമാണ്.
നാം ഈ നഗരത്തെ ഒളിപ്പിച്ചുകടത്തുന്നുണ്ട്,
കപ്പലുകളുപേക്ഷിച്ച ഏകാന്തതയുടെ തുറമുഖത്തുനിന്നും.
പുളഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന പകലുകളെമുഴുവൻ ഉറക്കി-
പ്പിഴിഞ്ഞെടുത്ത വിയർപ്പുകുപ്പായം,
കുടുക്കിട്ടു പരസ്പരം പ്രണയത്താൽ പുണർന്ന്,
അപായത്തിന്റെ സന്ധ്യകൾ താണ്ടി,
മഹാമൌനങ്ങളുടെ അപാരസാധ്യതകൾനിറഞ്ഞ രാത്രി,
നീ തുറന്നുവച്ച ഇരുളിന്റെ വാതിലിലൂടെ,
അകലങ്ങളിലേക്ക്-
നഗരമേ,
നാം നടക്കുക.
ഈ കടലിനെ മറക്കുക.
ചിലപ്പോൾ ഇതുതന്നെയാവും,
ഈരാത്രിപുലരും മുമ്പേ,
നമുക്ക് ചെയ്യാനാവുക...
—
ഒരു നഗരത്തെ എങ്ങനെയാണ് മോഷ്ടിക്കാനാവുക

അമ്മേ, എല്ലാം പഴയതുപോലെയാവും.

പഴയതുപോലെ

എല്ലാമെല്ലാം മറന്ന്

കൂട്ടുവെട്ടി ചൊടിച്ചതുസർവ്വം മറന്ന്

ചിറകുമുറിഞ്ഞ പൂമ്പാറ്റകളും

വാലിൽ നൂലുകെട്ടിയ തുമ്പികളും

എന്നെത്തേടി വരും-

നൊന്താലും നിന്നെയിഷ്ടമാണെടാ എന്നു മെല്ലെ മിണ്ടിപ്പറയും.

അപ്പോഴേക്കും

ഒരു പക്ഷി

ആകാശത്തിനെ വഴിയടയാളമില്ലാത്ത വെറും കിനാവെന്ന് പ്രാകും.

കുഴഞ്ഞു കുഴഞ്ഞ് വീഴുമ്പോൾ

ഭൂമിയുടെ അടയാളം

എന്തായിരുന്നു എന്ന് ഓർമ്മിക്കാൻ ശ്രമിച്ച് പരാജയപ്പെടും.

ആകാശത്തിനെയും, കടലിനെയും,

പൊള്ളുന്ന കാഴ്ച്ചകളെയും മറന്നേക്കാം

അപ്പോഴും

ഇവിടെയായിരുന്നു കടൽ,

ഇവിടെ ഒരു പൂമരം,

അതിലൊരു കുഞ്ഞില

അതിലെ ഒരു നേർത്ത മഴവിരൽ,

അതിലെ അത്രയും നേർത്ത ഒരു മഴവില്ല്.

വരുമെന്ന് പ്രതീക്ഷിക്കുന്ന തീവണ്ടികളെക്കുറിച്ചുള്ള അറിയിപ്പ് കേൾക്കുന്നുണ്ട്,

സാരിത്തുമ്പുകൊണ്ട് പിണച്ചുകെട്ടിയ തൊട്ടിലിൽ

കിനാവിന് ആരീരം രാരീരം പാടുന്നതാവാം,

ഒരമ്മ;

നീയമ്മ, ഞാനച്ഛൻ,

നമുക്ക് അരിയും കൂട്ടാനും കളിക്കാം.

മരിച്ച ജീവിതത്തെപ്പോലെ ഫോൺ ചാർജുതീർന്നോഫായിരിക്കുന്നു,

തോറ്റ ക്ലാസിലിരുന്ന് പഴയ പാഠപുസ്തകം വായിക്കുന്നു ഞാൻ.

വേട്ടാളന്റെ ചുവന്ന കുഞ്ഞുങ്ങളെ ചുരണ്ടിക്കളഞ്ഞ്

പ്ലഗ് കുത്തുന്നു, അപ്പോൾ ഉയിരേ ഉയിരേ എന്ന പാട്ട് പാടിത്തുടങ്ങുന്നു വീണ്ടും.

നിന്നിലേക്ക് എന്റെ ശ്വാസം കലരുന്നു,

ഭൂമിയിലെമ്പാടും എന്റെ പാട്ട് കേൾക്കുന്നു,

നൊന്താലും ഇഷ്ടമാണെന്ന്

ഉറുമ്പുചുമന്നുപോവുന്ന ഒരു പൂമ്പാറ്റച്ചിറകിൽ എഴുതിയിരിക്കുന്നു,

വാതിലുകളും ജനാലകളുമടഞ്ഞ്

എന്റെ വീട് ഒരു അദ്ഭുതപേടകമാവുന്നു,

ഒരു കടൽ‌പ്പക്ഷിയെപ്പോലെ

നനഞ്ഞ ചിറകുമായ് കുതിക്കുന്നു,

അത്താഴമുണ്ണാതെ കിടക്കരുതെന്ന് അമ്മ ശാസിച്ചുവിളിക്കുന്നു,

പഴയപോലെ കടൽത്തീരത്ത്

ഇനിയും മൺവീടുകൾ പണിത് ഞങ്ങൾ കളിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കും,

നമ്മളുടെ കടൽ, 

നമ്മളുടെ മരച്ചോട്,

നമ്മളുടെ വീട്,

നമ്മളുടെ മുറി,

നിലാവ് ചോർന്നൊലിക്കുന്ന മേൽക്കൂര

മഴ നനഞ്ഞൊട്ടിയ നമ്മുടെ പൂമ്പാറ്റച്ചിറകുകൾ

നേർത്ത ഒരു ഉമ്മ,

അമ്മേ, എല്ലാം പഴയതുപോലെയാവും.

നമ്മുടെതുമാത്രമായ വിഷാദത്തോടെയെഴുതുമ്പോൾ

ഈ കവിതയ്ക്ക്

ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരുമായി ഒരു ബന്ധവുമില്ല.

മരിച്ചവരെ ഓർമ്മകൊണ്ടുപദ്രവിക്കരുത്,

അവർ ജനാലകളും, വാതിലുകളും മേൽക്കൂരകളുമില്ലാത്ത വീടുകളിൽ

ഉറങ്ങുന്നു.

മരിച്ചവരെപ്പറ്റിയാണ്, 

അതെ,

ശവമായി ഒരിക്കൽ കാണപ്പെട്ടുവെന്നതിനാൽ മാത്രം .

ആരോ വാതിൽക്കൽ വന്നുവെന്ന് വല്യപ്പനും

മുകളിലാ‍രോ വന്നുനിൽക്കുന്നുവെന്ന് മമ്മയും ഭയന്നതുപോലെ

(അത് നിശ്ചയമായും മരണമെന്ന് ഞങ്ങൾ വിഷാദിച്ചു,

ഫാ: ജോർജ് സാത്താനോട് ആജ്ഞാപിക്കുകയും,

കർത്താവിന്റെ ശരീരം കൈക്കൊള്ളാൻ തുടങ്ങുകയും ചെയ്തു)

പ്രേമിക്കാനറിയാത്തവരുടെ, സ്നേഹമില്ലാത്തവരുടെ കാറ്റ് വാതിലുകളെയും

മഴ ആകാശത്തെയും

വിട്ടുപിരിയട്ടെ, ഒറ്റയ്ക്കാവട്ടെ,

അനന്തമായി പ്രേമിച്ച്, സ്നേഹിച്ച്

മനുഷ്യരെ ഇങ്ങനെ ഭയപ്പെടുത്തരുത്.

കവിതകൾ ദൈവത്തിനുള്ള കത്താണ്

അവിടെയും സുഖം

ഇവിടെയും സുഖം

എന്നു വിശ്വസിച്ചുകൊണ്ടിനിയെഴുതാനാവില്ല.

സത്യങ്ങളുടെ ശവങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്കുവിട്ടുതന്നുകൊണ്ട്

നുണകളുടെ കാമത്തെ നീയടർത്തിക്കൊണ്ടുപോയിരിക്കുന്നു.

ഞാനയാളല്ല എന്നു നിഷേധിച്ചുകൊണ്ട്

ചത്തവനെ ചുംബിച്ചുകൊണ്ട് വിലപിക്കുന്നു.

രാത്രിയുടെ ഇരുട്ട് അഴിച്ചുവിട്ട ഉറക്കം-

കിനാജീവിതങ്ങളിൽ

വെളിപാടിന്റെ നിലാവുനിറച്ചെഴുതുമ്പോൾ

പ്രിയപ്പെട്ടവനേയെന്നുവിലപിച്ച് ഒരുവൾ

ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരുമായി യാതൊരു ബന്ധവുമില്ലായെങ്കിലും

അയാളെക്കുറിച്ചുള്ള കവിത വായിക്കുന്നു.

അവളുടെ പ്രേമത്തിനോ

നനഞ്ഞുകുതിർന്ന മഴക്കാലത്തിനോ

രാത്രിയിലെപ്പോഴാണു മഴ പെയ്തതെന്നും

കാല്പാടുകളില്ലാത്ത ലോകത്തിലേക്കയാൾ

നടന്നുപോയെന്നും

ആർക്കും ഒന്നുമറിയില്ല.

ഒന്നും മനസിലാക്കാനുമില്ല.

ദൈവമേ, നിന്റെ തിമിരം പൂണ്ട കണ്ണുകൾക്ക്

അക്ഷരങ്ങളുടെ വിട്ടൊഴിയാത്ത അറവുകൾക്ക്

ഞാൻ കഴുത്തുനീട്ടിക്കൊടുക്കുന്നു.

നീ ബലികൾ തേടിക്കാത്തിരിക്കുന്നു.

ത്യാഗത്തിനെ വാഴ്ത്തുന്നവർക്കുവേണ്ടി,

പ്രേമിച്ചവരുടെ മാത്രം സത്യമായ ദുഖത്തിനാല്‍ മാത്രം

ഇനിമുതൽ

മരിച്ചവരെപ്പറ്റിയാണെഴുതുക,

നൊന്തിട്ടും നോവാത്തവരെപ്പറ്റി

പരിചയം കൊണ്ടുയാചിക്കാത്തവരെപ്പറ്റി

വിശപ്പും കാമവും നശിപ്പിച്ചവരെപ്പറ്റി

ഉടലുകൾ മാത്രം ചിന്തിപ്പിക്കുന്നവർക്കുവേണ്ടി

അതിനായി മാത്രമാണ്

ഈ കവിതയ്ക്ക്

ജീവിക്കുന്നവരുമായി ഒരു ബന്ധവുമില്ലാത്തത്.