നീലേശ്വരം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ

കടൽകടന്നുവരുന്ന കാറ്റ് 
സ്ഥിരമായി വന്നിരിക്കുന്ന ഒരു മരമുണ്ട്
തലചായ്ച്ചുവെക്കുന്ന ശിഖരമുണ്ട്
ഉമ്മ കൊടുക്കുന്ന ഒരിലയുണ്ട്, 
പിരിഞ്ഞുപോവുമ്പോഴെല്ലാം,
ഇല പിടയ്ക്കുന്നു, അതിലോലലോലം
കാറ്റിലിളകുന്ന കടലേ,
എന്തിനു നീ വീണ്ടും വരുന്നു.

നീലേശ്വരം റെയിൽവ സ്റ്റേഷനിലേക്ക് പിന്നെയും
വർഷങ്ങൾ ഏറെക്കടന്നുപോയ്, ഏറേനാൾക്കഴിഞ്ഞിവിടെഞാൻ
ഓർമ്മമഴകൾ പിന്നിട്ടേതോനെടുവേനൽ മരുഭൂവുകൾ താണ്ടി
വന്നെത്തിയിവിടെ കിതച്ചെത്തും തീവണ്ടിയിൽ
നീലേശ്വരം സ്റ്റേഷനിൽ,
അന്നു നിന്റെ കണ്ണുകൾ എന്റെ ചുമലിനെ നനച്ചുപൊള്ളിച്ചു
അന്നു ഒരു സിമന്റ് ബെഞ്ചിൽ, 
ഒരു ട്രെയിൻ പ്രതീക്ഷിച്ചുനാമിരുന്നു, 
നിന്റെ കൈകൾ എന്റെ കൈകൾക്കുള്ളിലും,
നിന്റെ മുഖം എന്റെ ചുമലിലുമായിരുന്നു.
ഞാൻ മാത്രം കയറിയ ട്രെയിൻ,
ഏറെ ദൂരം കടന്നുപോയി
നീലേശ്വരം സ്റ്റേഷൻ കടന്നുപോയി,
പല പല ട്രെയിനുകൾ പിന്നെയും പിന്നെയും
നീ പിന്നെയും അനേകം പ്രാവശ്യം വന്നിട്ടുണ്ടാവണം,
പല ദിക്കുകളിലേക്കലയാൻ,
മഴകൾ മറന്ന് വെയിലിൽ വിയർത്ത്,
നീലേശ്വരം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ , നീലേശ്വരം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷൻ
നീയാരെക്കാത്തിങ്ങനെ ഉരുകാതെ  ഉറച്ചുപോയ് കല്ലഹല്യപോൽ

നീയെഴുതിയ കവിത:

നീലേശ്വരം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ ഒന്നും മാറിയിട്ടില്ല
നാമിരുന്ന സിമന്റ് ബെഞ്ചുകൾ,
വേലിക്കപ്പുറം ചെറുതലപ്പുകൾ
പച്ചകൾ കൊഴിഞ്ഞടർന്നിട്ടുണ്ടാവും,
മഴകൾ അനേകം പെയ്തിട്ടും
വേനലുകൾ കണ്ണീരൊപ്പിയ
ഹാ! നീലേശ്വരം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ ഒന്നും മാറിയിട്ടില്ല.

 ഞാനും നീയുമെഴുതിയ കവിതകൾ മാത്രം
ഏറേ മാറിപ്പോയിട്ടുണ്ട്,
അതിലെ ധ്വനികൾ, ബിംബങ്ങൾ
താളം, വാക്കുകളുടെ പരിചയം പോലും.
അന്നെഴുതിയ കവിതകൾ 
നമ്മെക്കാണുമ്പോൾ ഇന്ന് ജനഗണമന ചൊല്ലും

ഈ നീലേശ്വരം സ്റ്റേഷനിൽ 
നമ്മെയാരും കാത്തുനിൽക്കാനില്ലാത്ത ഈ സ്റ്റേഷനിൽ,
നീയും ഞാനുമൊരേ തീവണ്ടിയിൽ
മറ്റെവിടേക്കോ പോന്ന നീയും ഞാനും
നീലേശ്വരം സ്റ്റേഷൻ, നാമിരുപേരും കാണുമ്പോൾ
തമ്മിൽ സൌഖ്യമെന്നാരായുമ്പോൾ
നീലേശ്വരം സ്റ്റേഷൻ, നാമിരുപേരും കാണുമ്പോൾ
ആരാരിതെങ്ങോട്ടെന്നറിയാതെ പരിചിതരാവുമ്പോൾ
നീലേശ്വരം സ്റ്റേഷൻ, നാം പുതിയ സ്റ്റേഷനുകളിലേക്ക്
തീവണ്ടിയേറിപ്പായുമ്പോൾ,
നീലേശ്വരം സ്റ്റേഷൻ, ഒരിരമ്പം, ഒരു നിശ്വാസം,


ഞാനെഴുതിയ കവിത:

നിന്റെ കണ്ണുകളിലീത്തിളക്കം,
നീ കൈപൂട്ടിയുറങ്ങുന്നുണ്ടേറെയാത്രാക്ഷീണമുണ്ട്,
ഇങ്ങനെയാത്രയ്ക്കിടയിൽ,
നീലേശ്വരം സ്റ്റേഷൻ കാണുമ്പോൾ
ഓർമ്മകളുടെ പാളങ്ങളിൽ,
ഇനിയേതു സ്റ്റേഷനെത്തിയാൽ 
നീയിറങ്ങുമെന്നോ, ഞാനിറങ്ങുമെന്നോ അറിയില്ല;
നീലേശ്വരം സ്റ്റേഷൻ അപ്പോഴും
കാത്തിരിപ്പൂ
നീലേശ്വരം സ്റ്റേഷൻ പിന്നിടുമ്പോൾ
 പ്രിയേ, നാമിരുവരും മിഴിനീർത്തുടച്ച കാലം,
മാറിനിന്നുതേങ്ങുന്നതെനിക്കു കാണാം.
ഒരുചിറകിനാൽ തേടുന്നുനിന്നെ
മറുചിറകുമായ്,
ഒരേഹൃത്തിൽ നിന്നുമിടിക്കുന്നു,
ദൂരെയൊരുകടൽ സ്പന്ദിക്കുന്നു,
അവിടെ ഞാനും നീയും,
ആ കാറ്റും ഇലയുമുള്ള മരത്തിൽ, 
കടൽ പിടച്ചുണരുന്ന, ഇലഞെട്ടടരുന്ന കാറ്റിൽ
നാമീയാത്രികർ എവിടേക്കറിയാതെയലയുന്നുവെങ്കിലും
ഈ നീലേശ്വരം റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിൽ ഒന്നും മാറിയിട്ടില്ല.