എന്തിനാണിത്രയധികം ഓർമിച്ച് വെക്കുന്നത് ...
ഓർമ്മകളുടെ കടലിൽ നിലയില്ലാത്ത ആഴവും ചുഴികളും തീരാത്ത തിരകളും ....
നഷ്ടപ്പെട്ടുപോകുന്ന -നീലാകാശത്തിന്റെ കിനാച്ചതുരത്തിൽ -
അയ്യോ
വയ്യ
ആകാശം കണ്ട് കണ്ട് കണ്ണുവേദനിക്കുന്നു ,
അൽപനേരം കണ്ണടച്ചിരിക്കാം ,
നീ എനിക്കൊരു കഥ പറഞ്ഞുതരൂ ,
ലോകം ചുറ്റാനിറങ്ങിയ തിര
ഏഴു സമുദ്രങ്ങളെയും മറന്ന്
തീരത്ത് നിന്ന് തിരികെപ്പോകാത്ത കഥ .
ഞാൻ ഉറങ്ങിപ്പോകുന്നു ,
നല്ലൊരു കിനാവ് കാണുന്നു,
പൊടുന്നനെ ആ കാട്ടിൽ
മാനും മനുഷ്യരുമില്ലാതെ പാവം മരങ്ങൾ മാത്രമാവുന്നു ,
അവയിലേറ്റവും പ്രിയപ്പെട്ട നീ ,
ഇലപ്പച്ചക്കുപ്പായമിട്ട നീ ,
ഒരു ചോരപ്പൊട്ടുപോലെ ചുവന്ന് ചുവന്ന് ആകെ ചുവന്ന് ,
പച്ചയും മഞ്ഞയും ചാരനിറവുമുള്ള നീണ്ട കഥാകഥന കാനനത്തിൽ ,
ചെറുതായി ചുവന്ന സംഗീതം -
ദൂരെ ദൂരെ ഒരു പാട്ടുകേൾക്കുന്നു .
എന്തിനാണിത്രയധികം ഓർമ്മിച്ചുവെക്കുന്നത് .
മലകൾ കടലിനെ ഓർമിക്കുമ്പോൾ
മൂവന്തി മുങ്ങിമരിക്കും മുൻപേ അത്രയേറെ ഇഷ്ടത്താൽ ആയിരം സൂര്യന്മാരെ മരക്കൊമ്പുകളിൽ കോർത്തുവെക്കുന്നു .
ഓർത്തുവെക്കുന്നതെല്ലാം പൂക്കളാവുമ്പോൾ ഏതു കാടും പൂത്തുപോകും.
