ജീവിതം ഏതു ഭാഷയിലാണ് കരയേണ്ടതെന്ന് നിനയ്ക്കുമ്പോഴാണ്

പെയ്തുതോരാറില്ല,

രണ്ടുമഴകൾക്കിടയിലുള്ള അത്രയും ചെറിയ ഒരു നിശബ്ദതയിലാണ്,

ഒരു നിലവിളി ആരും കേട്ടില്ലെങ്കിൽ‌പ്പോലും പ്രാണൻ  പൊലിഞ്ഞുപോവുന്നുണ്ട്.

വിത്തുകളുടെ ഓർമ്മയെ ചോദിച്ച് അമ്മമരങ്ങൾ

മുറിവേറ്റ മക്കളെത്തിരയുന്നു;

പടർന്നുപോവുന്നുണ്ട് ചുംബനത്തിൻ പച്ചവള്ളി

വിരലുകളാൽ പൊത്തിപ്പിടിച്ച് ചോരാതെ ചോരാതെ,

മഴകളെ തന്നിലേക്ക് പെയ്തു പെയ്തിറക്കുന്നു മരങ്ങൾ

ആരുടെ കണ്ണീരാണെന്നോ, ഏതു ചോരയെന്നോ നിനയ്ക്കാതെ.