കാറ്റൊന്നും പറഞ്ഞതില്ല
കാനനമൊന്നുമറിഞ്ഞതുമില്ല
ഭയാനകം ഇരുള്‍മൂടിയ രാവുകള്‍.
മഴകള്‍ക്കും, ഇരമ്പും തിരകള്‍ക്കുമപ്പുറം
മനസ്സിന്‍ മരവിച്ച മരവാതിലുകള്‍,
കനത്ത താഴിനുള്ളില്‍ മരിച്ച ഇരുമ്പുജന്മം.
അല്പനേരം,
സ്വസ്ഥതയ്ക്കായി
ഒന്നു മിണ്ടാതിരുന്നതെങ്കിലും
പതിയെ കാര്‍ന്നുതിന്നുന്നൊരീ
മൌനം ഭയാനകം.
കിനാക്കള്‍, പതിയെ ചിറകുകള്‍ നീര്‍ത്തി
നനയാതെ, കൊടുങ്കാറ്റില്‍ തകരാതെ
വന്നിരുന്നെങ്കില്‍
മനസ്സില്‍ വിരുന്നൂട്ടി,
വിടരാമുല്ലകള്‍തന്‍മണം നല്‍കി
വനവല്ലികളില്‍ പടരും പൂക്കളായ്
ബോധ്യമീമനസ്സിലുറപ്പുള്ള സത്യങ്ങള്‍
ഒരുനേരം വിസ്മരിക്കാം,
പിന്നെ അല്പം വിഭ്രമിക്കാം,
കിനാക്കളേ,
നിങ്ങള്‍ അകലം വെടിയൂ.
ചെറിയ സ്വരങ്ങള്‍
സംഗീതം പോലെ
പിന്നെ ഓര്‍മ്മകളിലെങ്കിലും
വെറുതെ ആശിക്കുവാന്‍,
കേട്ടിരുന്നെങ്കിലൊരുസ്വരം
പഴയൊരു ഒ എന്‍ വി ക്കവിത മൂളുവാന്‍
‘ഒരു വേനലിന്‍ വെയിലാറിടുമ്പോള്‍
മനസ്സിലൊരു പൂ വിരിയുന്നു
പേരറിയില്ല’
പേരുണ്ട് പക്ഷെ,
പൂ വിരിഞ്ഞില്ല.
No comments:
Post a Comment