നിലാവുനനയുന്ന തലക്കുടകൾ

ഓളങ്ങളെ ഉടുത്തുവെച്ച സാരി ഇല്ലായിരുന്നു

പഴമുണ്ട് മുറുക്കനെയുടുത്ത് അമ്മച്ചി

വാതിൽ‌പ്പടിമേൽ മുറം പിടിച്ചിരുന്ന്

ഉണക്കമീനിന്റെ തലയും വാലും പിച്ചുകയായിരുന്നു;

കഞ്ഞിക്ക് ചമ്മന്തിക്കൊപ്പം വറുത്തെടുക്കാൻ

മുളകുപുരട്ടിയെടുക്കുന്നുണ്ട്,

അപ്പൻ തലക്കുടയും ചൂടി കൊതുമ്പുവള്ളത്തിൽ

നിലാവുനനഞ്ഞ് മൌനിയാവുന്നു-

ഒരുപാട്ടും മൂളിമുഴുമിക്കാതെ മീനുകൾ

ഓളങ്ങളിലിങ്ങനെ

നീന്തുകയായിരുന്നു.

നിലാവിലേക്ക് നീന്തിക്കയറുന്ന മീനുകളേ,

പിടച്ച് പിടച്ച് മരിക്കുമ്പോഴും

നിങ്ങടെ ജലജീവിതത്തെക്കുറിച്ച്

ഞങ്ങടെ ചരിത്രം ഒന്നും പറയുന്നില്ലല്ലോ;

എപ്പോൾ പിടിച്ചിട്ട വാക്കാണെന്നോ

എപ്പോൾ എഴുതിയ കവിതയാണെന്നോ

എത്ര നൊന്തിരുന്നു ഒരു കവിതയാവും മുമ്പേയെന്നോ,

അതിനും മുമ്പേ

രോഷത്താൽ ഒരു മുഴുത്ത തെറിയായിരുന്നതിനെക്കുറിച്ചോ

അതിനും മുമ്പേ

നിരാശ പൂണ്ട

വെറും വാക്കുകളായിരുന്നതിനെക്കുറിച്ചോ

 ഒന്നുമറിയില്ലല്ലോ.

ആഴങ്ങളിൽനിന്ന് ആഴങ്ങളിലേക്ക്

എടുത്തുചാടുകയാണ് കവിത-

അത്രമേൽ ദുർബലമാണ് ഒഴുക്കിൻ ചില്ലകൾ

നമുക്കിടയിൽ

മരണത്തിന്റെ ഓർമ്മയാണ് ഒഴുകിപ്പോവുന്നത്,

ഓർമ്മ നിലച്ചുപോവുമ്പോൾ നമ്മൾ നിലാവിൽ നനയുന്നു.

അത്രമേൽ വിങ്ങിപ്പോയതിനാൽ

ഒന്നുപൊട്ടിത്തെറിച്ചേക്കാം ചിലവാക്കുകൾ,

തീർത്തും ഭാരമില്ലാതെ

ചത്തുമലച്ചു പൊങ്ങിവന്നേക്കാം,

എങ്കിലും

ജീവിക്കുമ്പോഴെല്ലാം

ആഴങ്ങളിൽനിന്ന് ആഴങ്ങളിലേക്ക്

കൂപ്പുകുത്തുകയാണ്

ക

വി

ത

അപ്പൻ

കഞ്ഞി വേണ്ടെന്നു പറഞ്ഞ്

ഉറങ്ങുന്നു,

നിലാവിൽ നനഞ്ഞ മീനുകൾ

കണ്ണുകളടയ്ക്കാതെ ഉറങ്ങുന്നു.

തീർത്തും ഭാരമില്ലാതെ

ഉറങ്ങുന്നു.