10/18/24

മരം പെയ്യാത്ത ചില മഴകളുണ്ട്



ജലത്തിന്റെ നേർത്ത ഓർമ്മയായി
എന്തിന്, അതിലെ മറവിയായിപ്പോലും
ശേഷിക്കുന്നുണ്ടാവില്ല,
അല്ലെങ്കിലെങ്ങനെ?

ജലം
കുരുക്കിട്ട്
പിടപ്പിച്ച്
പിടപ്പിച്ച്…


അപ്പോൾ
ഉറ്റുനോക്കുന്ന നക്ഷത്രങ്ങൾ മുഴുവനും
ഭൂഗോളങ്ങൾക്കിടയിൽ
സന്നിവേശിക്കപ്പെട്ട
ഇരുട്ടിൽ
മിന്നാമിന്നികളായ് പറക്കാൻ തുടങ്ങും…

നിശ്ചയമായും
ആ ഇരുട്ടിൽ മരങ്ങളുണ്ടാവും…..

ആ മരത്തിലെപ്പഴങ്ങളിൽ
ഇഷ്ടത്തിന്റെ വിത്തുകളുണ്ടാവും,
അമ്മയുടെ കണ്ണീരൊളിപ്പിച്ചിട്ടുണ്ടാവും,
നിലവിളികളെ അടക്കിവെച്ചിട്ടുണ്ടാവും,
എന്നിട്ടുമെങ്ങനെയോ
ജലത്താൽ
കുരുക്കിട്ട്
കുരുക്കിട്ട്
തൂങ്ങിമരിക്കുന്നുണ്ടാവും
ആകാശത്തുനിന്നുമങ്ങനെ,
അല്ലാതെയാവില്ല,
അല്ലാതെ മരങ്ങൾക്ക് പെയ്യാനാവാതെ ചില മഴകളുണ്ടാവില്ല.

മരം.

എന്തിനാണു കാറ്റേ നീയെന്നെയുലയ്ക്കുന്നത്?

മഞ്ഞുനനവുളള ഇലകളുടെ
കവിൾത്തടം പൊളളുന്നു,
പൂക്കളുടെ ചുണ്ടുകൾ പുകയുന്നു,
പുകയിലക്കറയുളള ചുണ്ടുകളാൽ
ഉമ്മ പുകയുന്നു,
കാറ്റത്ത്‌ ചിതയുടെ പുക...

പ്രിയപ്പെട്ട പക്ഷീ നിന്റെ വെളുത്ത തൂവലുകൾ,
നഗ്നമായ മാറിടം ചുരന്ന് വേദന...
കാറ്റിൽ മറിഞ്ഞുവീഴാതിരിക്കാൻ, ചിതയ്ക്കു പാകമായ വൃക്ഷക്കൊമ്പിൽ
കാൽനഖങ്ങളാഴ്ത്തി,
ആകാശമേ, നിന്റെ ശൂന്യതയിൽ ആലംബമില്ലാത്ത ചിറകുകൾ....

ഓർമ്മകൾ മോഷ്ടിച്ചുകൊണ്ടുപോയ പാട്ട്‌,
ഉച്ചവെയിൽ ഉച്ചവെയിൽ ,
നിന്നിൽ നീറി നീറിപ്പുകഞ്ഞ്‌
പുകനിറഞ്ഞ്‌ ആകാശം.
പ്രാണറ്റുപോയ ഇലകൾ
മുങ്ങിത്താഴുമ്പോൾ
ചിറകടിയൊച്ചയുളള ജലം....

നിന്റെ നനവ്‌....

ഓർമ്മകളിൽനിന്ന് ,
നിന്റെ വാക്കുകൾ നേർത്തുപോവുന്നതിന്റെ ഒച്ച.
മൗനമേ നീയുളളതുകൊണ്ടുമാത്രം
നേരുനിറഞ്ഞതാകുന്നു സംസാരം.

ഓരോ ഇലയെയും ,
നിന്റെ വിരലുകളെന്ന ഓർമ്മയിൽ
തഴുകാനാവും....

ഓരോ പുഴനനവും നിന്റെ കണ്ണീരായറിയും.
മറന്നുപോയ ജാലകങ്ങൾ
മെല്ലെയടയുക.....

നിന്റെ മൗനത്തിന്റെ തണുപ്പ്‌ ..
ചിറകടിയൊച്ച...
ആഞ്ഞുവീശുന്ന ഓർമ്മകൾ.

മറവിയുടെ ജാലകങ്ങൾക്ക്‌
ഭ്രാന്തുപിടിക്കാതെങ്ങനെ?

10/16/24

നമ്മുടെതുമാത്രമായ വിഷാദത്തോടെയെഴുതുമ്പോൾ


ഈ കവിതയ്ക്ക്
ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരുമായി ഒരു ബന്ധവുമില്ല.

മരിച്ചവരെ ഓർമ്മകൊണ്ടുപദ്രവിക്കരുത്,
അവർ ജനാലകളും, വാതിലുകളും മേൽക്കൂരകളുമില്ലാത്ത വീടുകളിൽ
ഉറങ്ങുന്നു.

മരിച്ചവരെപ്പറ്റിയാണ്, 
അതെ,
ശവമായി ഒരിക്കൽ കാണപ്പെട്ടുവെന്നതിനാൽ മാത്രം .

ആരോ വാതിൽക്കൽ വന്നുവെന്ന് വല്യപ്പനും
മുകളിലാ‍രോ വന്നുനിൽക്കുന്നുവെന്ന് മമ്മയും ഭയന്നതുപോലെ
(അത് നിശ്ചയമായും മരണമെന്ന് ഞങ്ങൾ വിഷാദിച്ചു,
ഫാ: ജോർജ് സാത്താനോട് ആജ്ഞാപിക്കുകയും,
കർത്താവിന്റെ ശരീരം കൈക്കൊള്ളാൻ തുടങ്ങുകയും ചെയ്തു)

പ്രേമിക്കാനറിയാത്തവരുടെ, സ്നേഹമില്ലാത്തവരുടെ കാറ്റ് വാതിലുകളെയും
മഴ ആകാശത്തെയും
വിട്ടുപിരിയട്ടെ, ഒറ്റയ്ക്കാവട്ടെ,
അനന്തമായി പ്രേമിച്ച്, സ്നേഹിച്ച്
മനുഷ്യരെ ഇങ്ങനെ ഭയപ്പെടുത്തരുത്.

കവിതകൾ ദൈവത്തിനുള്ള കത്താണ്
അവിടെയും സുഖം
ഇവിടെയും സുഖം
എന്നു വിശ്വസിച്ചുകൊണ്ടിനിയെഴുതാനാവില്ല.
സത്യങ്ങളുടെ ശവങ്ങൾ ഞങ്ങൾക്കുവിട്ടുതന്നുകൊണ്ട്
നുണകളുടെ കാമത്തെ നീയടർത്തിക്കൊണ്ടുപോയിരിക്കുന്നു.

ഞാനയാളല്ല എന്നു നിഷേധിച്ചുകൊണ്ട്
ചത്തവനെ ചുംബിച്ചുകൊണ്ട് വിലപിക്കുന്നു.
രാത്രിയുടെ ഇരുട്ട് അഴിച്ചുവിട്ട ഉറക്കം-
കിനാജീവിതങ്ങളിൽ
വെളിപാടിന്റെ നിലാവുനിറച്ചെഴുതുമ്പോൾ
പ്രിയപ്പെട്ടവനേയെന്നുവിലപിച്ച് ഒരുവൾ
ജീവിച്ചിരിക്കുന്നവരുമായി യാതൊരു ബന്ധവുമില്ലായെങ്കിലും
അയാളെക്കുറിച്ചുള്ള കവിത വായിക്കുന്നു.
അവളുടെ പ്രേമത്തിനോ
നനഞ്ഞുകുതിർന്ന മഴക്കാലത്തിനോ
രാത്രിയിലെപ്പോഴാണു മഴ പെയ്തതെന്നും
കാല്പാടുകളില്ലാത്ത ലോകത്തിലേക്കയാൾ
നടന്നുപോയെന്നും
ആർക്കും ഒന്നുമറിയില്ല.
ഒന്നും മനസിലാക്കാനുമില്ല.
ദൈവമേ, നിന്റെ തിമിരം പൂണ്ട കണ്ണുകൾക്ക്
അക്ഷരങ്ങളുടെ വിട്ടൊഴിയാത്ത അറവുകൾക്ക്
ഞാൻ കഴുത്തുനീട്ടിക്കൊടുക്കുന്നു.
നീ ബലികൾ തേടിക്കാത്തിരിക്കുന്നു.
ത്യാഗത്തിനെ വാഴ്ത്തുന്നവർക്കുവേണ്ടി,
പ്രേമിച്ചവരുടെ മാത്രം സത്യമായ ദുഖത്തിനാല്‍ മാത്രം
ഇനിമുതൽ
മരിച്ചവരെപ്പറ്റിയാണെഴുതുക,
നൊന്തിട്ടും നോവാത്തവരെപ്പറ്റി
പരിചയം കൊണ്ടുയാചിക്കാത്തവരെപ്പറ്റി
വിശപ്പും കാമവും നശിപ്പിച്ചവരെപ്പറ്റി
ഉടലുകൾ മാത്രം ചിന്തിപ്പിക്കുന്നവർക്കുവേണ്ടി
അതിനായി മാത്രമാണ്
ഈ കവിതയ്ക്ക്
ജീവിക്കുന്നവരുമായി ഒരു ബന്ധവുമില്ലാത്തത്.

10/8/24

മുറി

 

തനിച്ചായിപ്പോയ അന്ന് 
വാതിൽ തള്ളിത്തുറന്നു കയറിയങ്ങുവരികയായിരുന്നു .
തനിച്ചായിപ്പോയ അന്ന് 
ഉണ്ടായിരുന്നെന്നോ ഇല്ലെന്നോ പറയാൻ കഴിയാത്ത ഒരാൾ.
അയാൾക്ക് പ്രത്യേകിച്ച് പേരില്ല ,
പഴകിയതാണ് പക്ഷെ മറുപാതിനിറയ്ക്കുന്ന വീര്യമുള്ളൊരാൾ.
ഇല്ലെന്നു പറയാൻ കഴിയാത്തത്രയും ഉള്ളതായൊരാൾ; എങ്കിലോ പക്ഷെ 
ഉള്ളപ്പോഴും വീടിന്റെ മറ്റേതോ മുറിയിലുണ്ടാവും.
ഈ മുറിയിലേക്ക് പ്രത്യേകിച്ച് വിളിക്കേണ്ടതില്ല .
എല്ലായ്‌പോഴും തള്ളിത്തുറന്നുവരാവുന്ന രീതിയിൽ, 
ഇറങ്ങിപ്പോയാലുമതേ ;
വാതിലേയില്ലാത്തപോലെ 
വലിയൊരു കാറ്റുപോലെ കടന്നുവരാം.

പാതിയാക്കിയ പാനീയം പകരുമ്പോൾ 
നീ അപ്പുറത്തിരിക്കുന്നുണ്ടാവും .
പക്ഷെ പാതി നിറഞ്ഞതിൽ 
എപ്പോഴും നീ നിറഞ്ഞിരിക്കുന്നു; 
അതിനാൽ കുടിച്ചു തീർക്കാതെ 
നിനക്കു കാവലിരിക്കുന്നു .

 

ചെവികൾ ചിറകുകൾ

 കാടുകാണുന്നു .

തൊട്ടിൽത്താരാട്ട് കേട്ടിട്ട് 
കാടു കണ്ടിട്ട് കാറ്റിൽ ഞാൻ പാറിപ്പോവുന്നു, 
കാട്ടിൽ പെട്ടുപോവുന്നു.
ഉറങ്ങിപ്പോവുന്നു .

കാറ്റുപെറ്റിട്ട കാട്, അതിന്റെ 
ചിറകുനീർത്തുന്നു .

അപ്പോഴാന 
ന 
എന്നെയും കൊണ്ടു കാടുകയറിപ്പോയിരിക്കുന്നു .

ഞാൻ ആനയുടെ ചിറകുകളിൽ പറക്കുന്നു 
ആകാശം ആനയുടെ ആകാശമായിരുന്നു.
 
ആനയുടെ ചെവികൾ ഇപ്പോഴും വീശുന്നു .
ചെവികൾ ചിറകുകൾ 
വീശി വീശി പറക്കാൻ ചെവികൾ 
ഇനിയും ചെവികൾ വീശിപ്പറന്ന് 
എങ്ങോട്ടാവും പറക്കുക. 
കിനാവിന്റെ പൂമരം,
 നിറയെ മോഹത്തിന്റെ പക്ഷികൾ അവയുടെ തൂവലുകൾ കൊണ്ട് പറന്നുപറന്നുചെല്ലാൻ പറ്റാത്ത കാടുകളിൽ കാടുകളിൽ ....
പറന്നു പറന്നു ചെല്ലാൻ 
പറന്നു പറന്നു ചെല്ലാൻ പറ്റാത്ത കാടുകളിലെ ആനകൾ എങ്ങനെയാവും പറക്കുക .
അപ്പോഴും ചിറകുവിരുത്തിക്കൊണ്ടു 
കാടിതാ പറക്കുന്നു ,
ഞാൻ ചെവികൾക്ക് പിന്നിൽ ഉടലണച്ച് ഉറങ്ങുന്നു .





കാട് - ഇറങ്ങിവരുന്നു

കാട് - ഏകാന്തതയുടെ ആൾക്കൂട്ടം 
ഒച്ചകൊണ്ടുമുറിക്കപ്പെട്ട ഭൂപടം 

കാട്- പിന്തുടർന്നെത്തുന്ന ആനക്കൂട്ടം
നിലാവുകൊണ്ടരിഞ്ഞെടുത്ത കരിമുകിൽക്കാനനം
കരിമ്പാറക്കൂട്ടം 

ഓർമ്മകൾകൊണ്ടതിരിടുന്ന 
കാട്ടാറിന്റെ ഒഴുക്കുകൾ , വഴുക്കലുകൾ.

പൊടുന്നനെ  
ഒരു കൂട്ടം പച്ചിലകളുടെ ചിഹ്നം വിളി.

പ്രേതപാദുകങ്ങളണിഞ്ഞ പർവതങ്ങളുടെ പദചലനം .

 ഒരു യാനം പോലെ 
നിഴലുവീണ പകലിൽ, ശാന്തമായ് 
കാട് ഇറങ്ങിപ്പോവുന്നു ,
പഴകിയ ഒരു പ്രാർത്ഥനപ്പറച്ചിൽപ്പോലെ ഇരുട്ടിൽ ഇഴഞ്ഞിഴഞ്ഞ് ....